Brief aan de kiezers van 26 mei 2019

Beste kiezer,

Tijdens de verkiezingen van mei bood ik mezelf aan om als volksvertegenwoordiger voor u aan de slag te gaan.  We zijn nu een half jaar verder. 2019 loopt op zijn laatste benen. De kerstperiode is een perfect moment voor een terugblik op wat was. Maar ook om vooruit te kijken. Wat staat ons te wachten in 2020, en wat zijn onze mogelijkheden?

2019 begon zoals het eindigt. In lopende zaken. Maar het was ook voor mij een bewogen jaar. In de eerste dagen van het jaar reed ik met de fiets tegen een onverlicht werfhek in het park achter mijn hoek met een twaalftal hechtingen als gevolg. Het beeld was niet fraai (daarom liet ik me trouwens tijdens de eerste jaarhelft ‘als camouflage’ een lichte baard groeien ).Amper een maand later stond ik in de schijnwerpers als politieke neofiet van 64. Ik mocht de liberale kamerlijst in Antwerpen aanvoeren.

Een boeiende campagneperiode volgde en werd bekroond met een degelijke verkiezingsuitslag. De Open Vld hield in Antwerpen ondanks alle onheilstijdingen stand.  Het behoud van onze zetels in de Kamer en het Vlaams parlement (waar Bart Somers een uitstekende uitslag haalde) was een opsteker. Nieuwe beloftes krijgen de kans om zich te bewijzen, zoals Sihame El Kouakibi, Marianne Verhaert en Tom Ongena. Willem-Frederik Schiltz kan zich verder ontbolsteren als fractieleider in het Vlaams Parlement terwijl Bart Somers als minister van Samenleven in de job van zijn leven lijkt te zitten. Minstens even belangrijk als de uitslag was de manier waarop de campagne werd gevoerd. Er vormde zich ook te Antwerpen een ploeg die als basis kan dienen om de partij in de toekomst opnieuw te laten aanknopen met groei. In de stad, maar ook in de andere delen van onze provincie.

Aan de slag als nieuw parlementslid is beginnen met een maagdelijk wit blad. Op welke thema’s en beleidsdomeinen ga ik mijn aandacht richten? De verleiding is bijzonder groot om je met alles bezig te willen houden, maar de parlementaire realiteit leert je snel dat zoiets niet werkt. Je kan op alles schieten en een oneindig aantal vragen en voorstellen doen, maar dan loop je het risico om het helikopterzicht kwijt te spelen. Of je kan heel gefocust werken, maar dat betekent dat je eveneens je in details dreigt te verliezen. Pick your battles. In juli mocht ik als ouderdomsdeken direct aan de slag om de eerste kamercommissie begroting en financiën voor te zitten. In die materie bekwaam ik me nu verder. Veel parlementair werk gebeurt in de luwte: studeren, experten opzoeken om ideëen af te toetsen om die vervolgens uit te werken en steun van collega’s-Parlementsleden te vragen, of te geven. Dat doe ik ook als plaatsvervangend lid van de comissie Mobiliteit & Overheidsbedrijven, alsook in de commissie Energie & Klimaat.

 De actieradius van een individueel parlementslid is weliswaar gelimiteerd, al worden die grenzen nu wel wat opgerekt in lopende zaken. Dat leidt soms tot onvoorspelbare situaties, zoals de wisselmeerderheid eind oktober over de voorlopige twaalfden waarin een extra bedrag werd gereserveerd om aan de witte woede in de zorg tegemoet te komen. Al moet gezegd worden dat ik gemerkt heb dat er nadien over partijgrenzen heen een fair akkoord voor extra tewerkstelling in de verpleegkunde werd gesloten om dat te honoreren. Ik heb me daarbij met succes ingezet om te zorgen dat de thuisverpleegkundigen hun juiste aandeel in deze extra inspanning van de overheid krijgen. Hiermee werd bewezen dat de Kamer perfect in staat is de ruimte terug in te nemen, die door een volwaardige regering doorgaans wordt ingepikt.

Waarmee niet gezegd mag worden dat die volwaardige regering er niet moet komen. Wel integendeel. Ik heb het afgelopen half jaar in het parlement, maar ook in opiniestukken verschillende keren gewaarschuwd voor de rekening die de bevolking – en de volgende generaties in het bijzonder – dreigt te betalen voor deze politieke stilstand. Door de stijgende vergrijzingskosten moeten we continu bijsturen en hervormen om te voorkomen dat de begroting verder ontspoort. En dan hebben we het nog niet gehad over de dringend nodige inspanningen om onze activiteitsgraad te verhogen, investeringen aan te trekken of te doen in infrastructuur en de klimaatuitdaging op een economisch verantwoorde manier het hoofd te bieden. De kiezer heeft de kaarten bijzonder moeilijk gelegd, maar dat ontslaat ons als politici niet om het eigen gelijk te overstijgen en de continue perceptiestrijd te staken om te doen wat nodig is. Hoe langer we wachten, hoe duurder de rekening zal zijn, hoe minder ruimte er zal zijn voor ‘leuke dingen te doen voor de mensen’. Het stemt me alleszins hoopvol dat de huidige twee informateurs de budgettaire toestand als eerste hoeksteen voor hun gesprekken hebben genomen.

In een Parlement met 11 partijen , waarbij een stabiele regering 7 verschillende strekkingen moet samenbrengen, is regeringsvorming een huzarenstuk. De Open VLD zal elke coalitie op de inhoud beoordelen, zonder de lat de laag te leggen. Maar alle deelnemers aan een regering zullen water in hun wijn moeten doen. Belangrijk is echter dat men nu – zonder taboes – de noodzakelijke lange termijn uitdagingen een antwoord biedt door noodzakelijke hervormingen. Dat zijn we aan de bevolking verschuldigd. Over de partijgrenzen heen.

De rekening moet kloppen. Anders liegen we onszelf voor en hypothekeren we de toekomst van onze kinderen en kleinkinderen. Daarom zette ik dit jaar de stap naar de actieve politiek, en ga  ik ook in het volgende jaar verder aan de slag met vol enthousiasme en wil verder bruggen bouwen over partij- en regiogrenzen heen.  Dank voor julile vertrouwen. U kunt op mij rekenen.  

Voor elk van u prettige eindejaarsfeesten en een voorspoedig 2020!

Christian Leysen – Ondernemer en Volksvertegenwoordiger
Kerstdag 2019