Het relaas van een campagnedag door dS
(Gepubliceerd op digitale site De Standaard – 9 mei – Marjan Justaert)
Op zijn 64ste duikt ondernemer Christian Leysen (Open VLD) opnieuw de politiek in. Boekt het zilvergrijze konijn eindelijk de verhoopte blauwe winst in Antwerpen? ‘Het gaat niet om mij, maar om het team.’
‘Als Wilrijk op mijn pad ligt, probeer ik binnen te springen bij mijn moeder van 92. Ze beoordeelt mijn campagne’, glimlacht Christian Leysen. Zij mag dat. De ondernemer in Leysen – telg van het roemrijke ondernemersgeslacht – zoekt voortdurend naar verbetering. ‘In het begin klaagde ze dat ik te lange zinnen vormde. Maar stilaan vindt ze me goed op tv!’
…
Over ’s mans energiepeil hoeft moeder Leysen zich geen zorgen te maken. Het zijn lange dagen voor kandidaat-politici – zeker voor zij die ‘de ronde van de provincie in 68 dagen’ willen doen – maar de 64-jarige Leysen is niets anders gewoon. Monter draagt hij voor elk aangekaart probleem meteen een oplossing of twee aan – niet zelden recht uit de buik en wars van politieke geplogenheden. ‘Het verbaast mij elke keer weer dat mensen mij nu plots als een politicus zien’, zegt hij tussen twee bedrijfsbezoeken in. ‘Ik zeg hen altijd: ja, ik ben nu 100 procent politicus, maar de overige 100 procent van mijn tijd ben en blijf ik ondernemer.’
….
Zijn discours slaat aan in Ranst, waar Leysen en zijn running mate Marianne Verhaert (34) een familiebedrijf in de voedingssector bezoeken. De bezorgdheden van de uit de kluiten gewassen kmo vind je overal in de Kempen, zeggen de bedrijfsleiders. Werk-werkverkeer staat met stip op één. Behalve over de mobiliteit – ‘onze transportkosten zijn drie keer zo hoog als onze energiekosten’ – klagen de bedrijfsleiders ook over openstaande vacatures en overdreven regelneverij. ‘Vlaanderen is erger dan Wallonië’, luidt het. ‘Daar zijn vijftigtonners tenminste toegelaten.’
…..
‘Ik pleit … voor minder regels. Minder maar beter. Elke wet zou een ‘sunset-clausule’ moeten inhouden, waardoor ze na een tijd automatisch vervalt. En voor elke wet die we maken, zouden we er twee moeten afschaffen.’ Hij heeft ook een responsabiliserende boodschap voor de bedrijfsleiders. ‘De Kempen moeten zich meer verdedigen. Klop op tafel, zoek medestanders, inventariseer en stel zelf oplossingen voor! En laat ons wel wezen: het gaat niet allemaal over centen, maar ook over een cultuuromslag. De overheid moet redelijker zijn, dat klopt, maar de burger ook.’
Christophe De Mey knikt. De zaakvoerder van groenteverwerkingsbedrijf Gomad uit Wijnegem werd door Leysen een paar uur eerder à l’improviste meegesleurd naar de Kempen. Gomad heeft een traject uitgebouwd om vluchtelingen werk, Nederlandse les én tegelijkertijd een opleiding te geven. ‘We zouden de formule graag breder uitrollen, met partners’, aldus De Mey. Leysen pikt in: ‘Vandaar dat ik hem heb gezegd: kom mee!’ Ook dát is de man ten voeten uit, hij vliegt erin en schakelt snel. ‘Mijn medewerkers worden soms gek van mijn lastminute-ideeën, die ik dan meteen wil uitvoeren’, geeft hij glimlachend toe.
IJs en Beerschot
Dat de Antwerpenaar zo veel tijd en energie in de Kempen steekt, terwijl in ’t Stad meer stemmen te rapen vallen, is niet toevallig. Hij mikt voluit op ondernemers. Economie is zijn dada, aan andere onderwerpen zal hij zich niet snel verbranden.
De volgende halte is een bijeenkomst van een investeringsfonds voor start-ups en scale-ups in het mooie Kasteel Den Brandt. Hij investeert persoonlijk in projecten waarin hij gelooft. ‘Ik heb de luxe dat ik dat kan, ik doe dat graag.’ Leysen houdt de vinger aan de pols. Over de nieuwste technologieën heeft hij geen lessen te leren van de jongere businessboys die de ruimte vullen.
Hier lijkt de ondernemer met zijn blinkende manchetknopen thuis te komen. ‘Valt nogal mee hoor’, haast campagnemedewerker Axel Polis zich. ‘Evengoed gaat hij naar een match van den Beerschot. Qua state of mind en energie kan hij tippen aan elke jonge nieuweling in de politiek. Tegelijkertijd vind ik zijn maturiteit en onthechtheid wel aangenaam.’ In 2003 werd hem een beloofd schepenambt door de neus geboord door de Antwerpse VLD-afdeling, maar die (mislukte) passage in de politiek heeft hij verteerd. ‘Anders zou hij hier niet staan’, vat Polis samen.
Het is tijd om naar de jaarlijkse herdenking van de Joodse organisaties in hartje Antwerpen af te zakken. De eerste twee rijen zitten vol met zowat alle prominente politici uit de provincie. Leysen zal uiteindelijk aanschuiven naast zanger Paul ‘Boogie Boy’ Ambach, ergens in het midden van de zaal. Maar eerst stopt hij nog snel bij een felgekleurde ijskar, voor een hoorntje met twee bollen ijs: vanille en chocolade. ‘Mijn vader zei altijd: “Je moet doen wat je graag doet, en je moet dat bijzonder goed doen.” Ik voeg er graag aan toe: “En je moet tussendoor ook wat genieten.” Klopt, hé?’
Wat de uitslag ook wordt op 26 mei, hij heeft besloten dat het voor zijn persoonlijke palmares niets meer uitmaakt. ‘Het gaat niet om mij, maar om het Open VLD-team. Of ik nu 15.000 of 20.000 stemmen haal, ik zeg maar wat, is niet belangrijk. Ik hoop dat de ploeg beloond wordt.’